Miałem szczęście urodzić się w 1998 roku w Toruniu.

Gdyby stało się to 20 lat wcześniej, to w dzieciństwie nie miałbym dostępu do narzędzi, dzięki którym samodzielnie nauczyłem się programować – przede wszystkim, do komputera. W 1990 roku, kiedy miałbym 12 lat, cena komputera wynosiła 18,31 średniej pensji. W 2010 roku, kiedy faktycznie miałem 12 lat, cena ta spadła do zaledwie 0,75 średniej pensji. Nie chcę przekreślać mojej hipotetycznej kariery zbyt wcześnie, więc załóżmy, że mały Bartuś byłby urodzonym przedsiębiorcą. Pieniądze na swój pierwszy komputer uzbierałby przycinając trawniki, od kiedy był w stanie dosięgnąć uchwytu kosiarki.

Nawet wtedy, komputer do niczego by mi się nie przydał, jeśli nie miałbym czego na nim uruchomić. Moja ulubiona gra z dzieciństwa – Rayman 2 – która sprawiła, że zainteresowałem się tworzeniem gier, a później programowaniem, została wydana w 1999 roku. Programy edukacyjne Balite, za pomocą których stworzyłem drugą serię moich gier (o pierwszej za chwilę), dotarły do Polski w 2001 roku. Nie wykluczam, że ich starsze, mniej przyjazne odpowiedniki również mogłyby zainspirować mnie do zostania programistą. Kogoś musiały – inaczej Rayman 2 i Baltie nigdy by nie powstały. Wiem jednak, że nawet w 2010 roku przekucie entuzjazmu nowicjusza w umiejętności eksperta wymagało ode mnie wiele determinacji. Nie sądzę, żeby wystarczyło mi jej na pokonanie barier, które napotkałbym 20 lat wcześniej. Wybrałbym inny, bardziej przystępny zawód. Zawsze myślałem, że zostałbym lekarzem. Albo stolarzem.

Mógłbym zainteresować się komputerami ponownie w dorosłym życiu, ale nie zmieniłbym studiów albo kariery dla dziedziny, o której nic nie wiem. W najlepszym przypadku, stałoby się to moim hobby, na które miałbym kilka godzin w tygodniu pomiędzy pracą a dziećmi. To jednak drobna niedogodność, biorąc pod uwagę fakt, że 40 lat wcześniej mógłbym w ogóle się nie urodzić.

Układ grup krwi w mojej rodzinie sprawia, że zagrażałaby mi choroba hemolityczna noworodka, w której układ odpornościowy matki atakuje krew dziecka. Matki nie mają na to żadnego wpływu – grupy krwi to loteria i zdarza się, że los, który wyciągnie dziecko, okaże się niefortunny. Na szczęście, choroba ta praktycznie nie występuje już w krajach rozwiniętych. Lek, który jej zapobiega, pomyślnie przeszedł badania kliniczne i został dopuszczony do obrotu w latach 60-tych – dekadę po moich hipotetycznych narodzinach. Przypomina mi to, że mój sposób życia i bezpieczeństwo z nim związane istnieją od niedawna. I niestety, nie wszędzie.